نشریه دانشگاه

سابقه و هدف: هلیکوباکترپیلوری یکی از شایع‌ترین عفونتهای مزمن در دنیا است. اعتقاد بر این است که دیابت قندی باعث افزایش ابتلا­ به عفونت هلیکوباکترپیلوری می‌شود، اما داده‌های مرتبط در مورد ارتباط هلیکوباکترپیلوری و میزان کنترل قند خون (HbA1c) در دیابتی‌ها اندک و متناقض می‌باشد. براین اساس مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر ریشه کنی عفونت هلیکوباکترپیلوری در کنترل قند خون بیماران دیابتی انجام گرفت.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی، (به صورتAfter -Before )61 بیمار دیابتی تیپ II با یا بدون علایم دیس­­پپسی که عفونت هلیکوباکترپیلوری درآنها با روش سرولوژی IgG ضد هلیکوباکتر اثبات شد؛ تحت درمان رژیم چهار دارویی ضد هلیکوباکترپیلوری (بیسموت+ مترونیدازول + تتراسیکلین + امپرازول) قرار گرفتند. میزان HbAlc قبل از شروع درمان عفونت هلیکوباکترپیلوری و 2 ماه بعد از درمان عفونت، بعد از اثبات ریشه‌کنی عفونت هلیکوباکترپیلوری با تست اوره تنفسی (UreaBreathTest) اندازه‌گیری شد و میانگین مقادیر HbAlc قبل و بعد از درمان عفونت هلیکوباکترپیلوری با استفاده از نرم‌افزار SPSS وآزمون آماریPaired T-Test با هم مقایسه شد.

یافته­ها: میانگین سنی افراد مورد مطالعه 04/10 ±4/52 سال بود و تعداد بیماران مرد 39 نفر (9/63 درصد) وتعداد بیماران زن 22نفر (1/36 درصد) بود. متوسط مدت زمان ابتلا به دیابت در زمان تشخیص در افراد مورد مطالعه 5/5 ± 7/8 سال بود. در این تحقیق عفونت هلیکوباکترپیلوری در همه بیماران مورد مطالعه ریشه‌کن شد که با تست اوره تنفسی (UBT) اثبات شد. میانگین سطح HbAlc قبل از درمان 2/1 ± 6/8 بوده است که این مقدار بعد از درمان 2/1 ± 9/7 شده است که این تغییر از نظر آماری معنی‌دار می‌باشد (05/0 P<).

نتیجه‌گیری: درمطالعه ما ارتباط مثبتی بین اثر ریشه­کنی هلیکوباکترپیلوری و کنترل قند­خون (کاهش میزان HbAlc) یافت شده است؛ ولی برای دست­یابی به نتایج دقیق­تر مطالعات بیشتری در بیماران دیابتی توصیه می­شود.