دکتری تخصصی باکتری شناسی پزشکی، گروه میکروبیولوژی و زیست فناوری میکروبی، دانشکده علوم و فناوری زیستی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران ، N_soleimani@sbu.ac.ir
چکیده: (4492 مشاهده)
اهمیت بالینی آمینوگلیکوزیدها از آن جهت است که علیه طیف وسیعی از باکتریهای هوازی خصوصاً باکتریهای گرم منفی، بسیاری از استافیلوکوکها و برخی استرپتوکوکها مؤثر میباشند و بیشترین کاربرد را در درمان عفونتهای ناشی از باسیلهای گرم منفی هوازی و بیهوازی اختیاری نشان میدهند. ترکیب یک آمینوگلیکوزید با یک عامل ضد دیواره مانند بتالاکتام و یا گلیکوپپتیدها ایجاد اثر سینرژیستی روی ایزولههای حساس نموده و میتواند در درمان عفونتها مؤثر باشد. امروزه باکتریها، مقاومت چندگانهای را نسبت به برخی از آنتیبیوتیکها ازجمله آمینوگلیکوزیدها نشان میدهند. مقاومت اکتسابی به آمینوگلیکوزیدها هم در باکتریهای گرم منفی و هم در باکتریهای گرم مثبت گزارششده است. سه مکانیسم مقاومت شامل تغییر در جایگاه ریبوزومی اتصال دارو، کاهش در نفوذپذیری دارو و غیر فعالسازی آنزیماتیک دارو، مسئول مقاومت به آمینوگلیکوزیدها میباشند. بنابراین، شناسایی مکانیسم مقاومت آن و یافتن گروههای عاملی جدید در کاهش مقاومت حائز اهمیت میباشد.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
عمومى دریافت: 1396/10/20 | پذیرش: 1396/10/20 | انتشار: 1396/10/20