نشریه دانشگاه

زمینه و هدف: خوددرمانی یکی از مشکلات اجتماعی بهداشتی و اقتصادی جوامع مختلف از جمله ایران با میزان 3/83% می‌باشد. در این میان توجه به خود درمانی در مادرانی که مراقبت از کودکان را به عهده دارند از اهمیت زیادی برخوردار می‌باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی آگاهی و عوامل مرتبط با انجام رفتار خوددرمانی مادران دارای کودک زیر دو سال مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهرستان فیروزکوه بر اساس مدل اعتقاد بهداشتی صورت گرفته است.

مواد و روش‌ها: مطالعه از نوع  توصیفی– تحلیلی و جمعیت مورد مطالعه مادران دارای کودک زیر دو سال می‌باشند. نمونه گیری به روش تصادفی ساده و در بین مادرانی که به مراکز بهداشتی فیروز کوه مراجعه کردند،انجام گرفت . ابزار جمع‌آوری اطلاعات، پرسشنامه طراحی شده بر اساس الگوی اعتقاد بهداشتی بود که مراحل روایی و پایایی خود را طی کرده بود. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16و آزمون های آماری توصیفی و تحلیلی انجام گرفت.

یافته‌ها[c1] : یافته‌های پژوهش نشان داد که 5/54 درصد مادران رفتار خوددرمانی را انجام داده بودند و بین آگاهی، حساسیت و خودکارآمدی با رفتار خوددرمانی رابطه منفی و معناداری و بین موانع درک شده با رفتار خوددرمانی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد .همچنین تفاوت معناداری بین میانگین آگاهی، حساسیت، شدت، موانع درک شده و خودکارآمدی مادران با و بدون رفتار خوددرمانی وجود داشت (05/0P <).

نتیجه‌گیری: مدل اعتقاد بهداشتی کارایی قابل قبولی در تعیین عوامل مرتبط با رفتار خود درمانی دارد ومی توان نتیجه گرفت هر زمان مادران دارای کودک زیر دوسال دانش کافی در خصوص مصرف صحیح دارو داشته و کودک خود را در معرض آسیب‌های خوددرمانی احساس کنند و این آسیب را جدی بگیرند و همچنین از موانع کمتری و خود کارآمدی کافی در استفاده صحیح از دارو برخوردار باشند ،رفتار خود درمانی در آنها کاهش پیدا خواهد کرد.