سابقه و هدف: در مشاغلی که در آنها ارتباط انسانی مطرح است همانند پرستاری، تنیدگی بیشتری وجود دارد. این پدیده مخرب و چند بعدی می‌تواند با افزایش غیبت، کاهش انرژی و بازده کاری و ایجاد بیماری‌های جسمی و روحی به افت کیفیت مراقبت از بیماران منجر گردد. هدف از این مطالعه بررسی رابطه استرس با وضعیت سلامت عمومی پرستاران و کمک به کاهش عوامل تنش‌زا می‌باشد.

مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی- مقطعی بر روی 78 پرستار با استفاده از پرسش نامه اسیپو و سلامت عمومی انجام گرفت. پرسش نامه شامل سه بخش اطلاعات دموگرافیک، شاخص‌های استرس شغلی(6 بعد استرس: بارکاری نقش، بی کفایتی نقش، دوگانگی نقش، محدوده نقش، مسئولیت و محیط فیزیکی) و سلامت عمومی است.

نتایج: یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد درخصوص ابعاد مختلف استرس شغلی 2/49 % پرستاران از نظر تناقض در نقش و ابهام در وظایف استرس خفیف، 45% از نظر سنگینی بار وظایف، 62% از نظر مسئولیت و محیط فیزیکی استرس بالایی داشتند.

در بررسی ابعاد سلامت عمومی48 % پرستاران در بعد علایم جسمانی در حد متوسط و63% از لحاظ اضطراب در حد بالا،40% در بعد اختلال در کارکرد اجتماعی در حد پایین و40% از نظر افسردگی در حد پایین ارزیابی شدند.

نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج این مطالعه و مقایسه با مطالعات انجام شده در همین زمینه مشخص شد استرس با ایجاد فرسودگی شغلی می‌تواند اثرات نامطلوبی برعملکرد پرستاران و نیز سلامت عمومی آنها داشته باشد. بکارگیری راهکارهای کاهش استرس و فرسودگی شغلی می‌تواند با ارتقای بهداشت روانی پرستاران، به افزایش کیفیت مراقبت پرستاری کمک کند. نتایج به سیستم‌های بهداشتی کمک می‌کند تا با ایجاد شرایط کاری آرام تا حدود زیادی از استرس شغلی پرستاران کم کنند.