نشریه دانشگاه

مقدمه: در محیط‌های درمانی، سلامت و کارایی کارکنان نقشی کلیدی در ارائه خدمات به بیماران ایفا می‌کند. ازآنجاکه متغیرهای مختلفی نظیر مدت‌زمان فعالیت، احساس آسایش و سازگاری حرارتی می‌توانند بر عملکرد شناختی و خستگی عمومی اثرگذار باشند، بررسی این عوامل ضروری است. هدف پژوهش حاضر بررسی نقش مدت‌زمان فعالیت، احساس آسایش و سازگاری حرارتی بر عملکرد شناختی و خستگی عمومی کارکنان فضاهای درمانی شهر ایلام است.
روش کار: این مطالعه به‌صورت  میدانی باهدف بررسی پارامترهای محیطی و شغلی کارکنان درمانی انجام شد. جامعه مورد مطالعه شامل پرسنل پنج بیمارستان شهر ایلام بود که از مرداد تا آبان ۱۴۰۲ مورد ارزیابی قرار گرفتند. در کنار مطالعات کتابخانه‌ای، حضور فیزیکی در این اماکن و انجام مطالعات میدانی، هم‌زمان پاسخ 400 نفر به پرسش‌نامه‌ها ثبت و مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت.
یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد، مقدار دمای خنثی برابر 19 درجه سانتیگراد می باشد که این مقدار با استاندارد جهانی   ISO7730 و استاندارد جهانی (اشری 55) امریکا تفاوت دارد. با توجه به مقادیر آماره فیشر مدت فعالیت کارکنان هم بر عملکرد شناختی (F(1,395)=85.778 , p<0.05) و هم بر خستگی عمومی (F(1,395)=67.590 , p<0.05) تأثیر معناداری دارد. این مؤید این است که مدت زمان فعالیت کارکنان  عاملی تأثیرگذار است که منجر به پذیرش فرضیه تحقیق در رابطه با نقش آن در عملکرد شناختی و خستگی می شود. آسایش حرارتی  با ضریب (F(1,395)=5.829 , p<0.05) تاثیر معناداری بر خستگی عمومی دارد، اما تأثیر معنی داری برعملکرد شناختی (p>0.05) ندارد. از سوی دیگر، سازگاری حرارتی  تاثیر معناداری برعملکرد شناختی (F(1,395)=5.915 , p<0.05) و خستگی عمومی (F(1,395)=8.002 , p<0.05) دارد. با این حال، اثر متقابل آسایش حرارتی و سازگاری حرارتی تأثیر معنی‌داری بر عملکرد شناختی یا خستگی عمومی نشان نمی‌دهد (p>0.05). در نتیجه، فرضیه تأثیر ترکیبی این دو عامل پذیرفته نمی شود.
نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد نقطه آسایش حرارتی مطلوب برای کارکنان محیط‌های درمانی ۱۹ درجه سانتی‌گراد است. همچنین، مدت‌زمان فعالیت و سازگاری حرارتی نقش کلیدی در بهبود عملکرد شناختی و کاهش خستگی دارند. کاهش دامنه آسایش و سازگاری حرارتی می‌تواند منجر به افزایش خطاهای کاری در پرسنل درمانی شود.