نشریه دانشگاه

---

مقدمه و هدف: با توجه به اینکه دیابت بارداری آثار زیانبار متعددی بر مادر و جنین می‌گذارد این پژوهش با هدف کشف ارتباط بین وقوع دیابت بارداری و سطح آهن و روی سرم مادران باردار در نیمه اول بارداری انجام شد. مواد و روش‌ها: این مطالعه تحلیلی بوده و جهت آن آینده‌نگر است که بر روی۱۰۳۳ مادر باردار در درمانگاه های پره‌ناتال شهر تهران انجام شده ، در بدو ورود به مطالعه، نمونه خون جهت سنجش آهن و روی اخذ و پرسشنامه دموگرافیک تکمیل گردید. مادران باردار از زمان ورود به مطالعه تا زمان زایمان تحت مراقبت و پیگیری قرار گرفتند. در این مطالعه جهت غربال‌گیری دیابت بارداری در زمان ۲۸-۲۴ هفته بارداریGCT انجام شد که این تست با مصرف ۵۰ گرم گلوکز خون یک ساعت بعد از مصرف ، به میزان ۱۳۰≤ تست GTT یا NDDG با ۱۰۰گرم گلوکز خوراکی انجام می‌شود. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از نرم افزارSPSS۱۶ و از آزمون آماریT مستقل و مان ویتنی استفاده شد. نتایج: از ۱۰۳۳ مادر باردار ۷۲ نفر(۷%) مبتلا به دیابت بارداری بودند.ارتباط آماری معناداری بین سطح آهن سرم و دیابت بارداری مشاهده شد ولی بین سطح روی سرم و دیابت بارداری رابطه آماری معناداری مشاهده نشد. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج مطالعه احتمالاً بتوان با غربالگری سطح آهن سرم در اوایل بارداری مادران در معرض خطر دیابت بارداری را تشخیص داد و از عوارض هرچه بیشتر این معضل جلوگیری کرده و مصرف مکمل آهن در مادران باردار را بیشتر بررسی کرد.

---

زمینه و اهداف: فعالیت بدنی یکی از ارکان درمان دیابت می‌باشد. به همین منظور مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر تمرینات قدرتی بر برخی شاخص‌های آنتروپومتریک و فاکتورهای قلبی تنفسی در مردان دیابتی نوع ۲ صورت گرفت. مواد و روش‌ها: در این تحقیق نیمه‌تجربی از بیماران مراجعه کننده به کلینیک دیابت بیمارستان گلستان اهواز ۲۰ مرد دیابتی نوع ۲ با میانگین سنی ۴/۳±۰/۴۶ سال و قند خون ناشتای ۵/۳۱±۷۵/۱۴۸ میلی‌گرم بر دسی‌لیتر که شرایط ورود به مطالعه را داشتند، انتخاب و به صورت تصادفی به ۲ گروه ۱۰ نفره (تمرینات قدرتی و کنترل) تقسیم شدند. تمرینات ورزشی سه بار در هفته و به مدت هشت هفته انجام شد. در پیش و پس‌آزمون شاخص‌های آنتروپومتریک، VO۲max، حجم‌های ریوی (FVC و FEV۱) اندازه‌گیری شد. برای تحلیل تغییرات شاخص‌های اندازه‌گیری شده از روش آماری T-Test و سطح معنی‌داری ۰۵/۰>P استفاده شد. یافته‌ها: پس از دوره تمرین، کاهش معنی‌داری در میانگین نسبت دور کمر به دور لگن (۰۲۱/۰=P) و افزایش معنی‌داری در VO۲max (۰۳۱/۰=P) در گروه تمرینات قدرتی مشاهده شد. همچنین تفاوت معنی‌داری در اختلاف مقادیر ایجاد شده در شاخص‌های درصدچربی بدن (۰۴۸/۰=P) و نسبت دورکمر به دورلگن (۰۲۱/۰=P) بین دو گروه مشاهده گردید. نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های این مطالعه، به نظر می‌رسد تمرینات قدرتی می‌تواند روش مؤثری در بهبود شاخص‌های آنتروپومتریک و VO۲max در بیماران دیابتی نوع ۲ باشد.

---

زمینه و هدف: یک از عوارض بلند مدت دیابت عوارض ریوی می‌باشد. از این رو هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرین ترکیبی (هوازی و مقاومتی) بر شاخص‌های عملکرد ریوی مردان مبتلا به دیابت نوع ۲ بود.

مواد و روشها: در این پژوهش نیمه تجربی ۲۴ مرد بیمار مبتلا به دیابت نوع ۲ با دامنه سنی ۳۰ تا ۵۰ سال به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و پس از اندازه گیری شاخص‌های تن سنجی و عملکرد ریوی، آزمودنی‌ها به طور تصادفی در دو گروه تمرین ترکیبی (۱۲ نفر) و گروه کنترل (۱۲ نفر) قرار داده شدند. مداخله ورزشی به مدت هشت هفته، ۵ جلسه در هفته و هر جلسه ۳۰ تا ۵۰ دقیقه انجام شد. برای تجزیه و تحلیل متغیر‌های اندازه گیری شده از تحلیل واریانس یک راهه و سطح معناداری ۰۵/۰p≤ استفاده شد.

یافته​ها: متعاقب هشت هفته تمرین شاخص‌های ریوی ,PEF, FVC FEV۱ ,FEV۱/FVC و VO۲max به طور معناداری در گروه مداخله ورزشی افزایش یافت، در حالی که گلوکز خون و HBA۱c به طور معناداری کاهش یافت. همچنین ارتباط معکوس و معناداری بین گلوکز خون و شاخص‌های ریوی مشاهده گردید (۰۵/۰p≤).

بحث و نتیجه​گیری: به نظر می‌رسد تمرینات ترکیبی منظم می‌تواند با کاهش شاخص‌های گلیسمی نقش مهمی در بهبود شاخص‌های ریوی و حداکثر اکسیژن مصرفی بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ ایفا کند.

---

سابقه و هدف: هلیکوباکترپیلوری یکی از شایع‌ترین عفونتهای مزمن در دنیا است. اعتقاد بر این است که دیابت قندی باعث افزایش ابتلا­ به عفونت هلیکوباکترپیلوری می‌شود، اما داده‌های مرتبط در مورد ارتباط هلیکوباکترپیلوری و میزان کنترل قند خون (HbA۱c) در دیابتی‌ها اندک و متناقض می‌باشد. براین اساس مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر ریشه کنی عفونت هلیکوباکترپیلوری در کنترل قند خون بیماران دیابتی انجام گرفت.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی، (به صورتAfter -Before )۶۱ بیمار دیابتی تیپ II با یا بدون علایم دیس­­پپسی که عفونت هلیکوباکترپیلوری درآنها با روش سرولوژی IgG ضد هلیکوباکتر اثبات شد؛ تحت درمان رژیم چهار دارویی ضد هلیکوباکترپیلوری (بیسموت+ مترونیدازول + تتراسیکلین + امپرازول) قرار گرفتند. میزان HbAlc قبل از شروع درمان عفونت هلیکوباکترپیلوری و ۲ ماه بعد از درمان عفونت، بعد از اثبات ریشه‌کنی عفونت هلیکوباکترپیلوری با تست اوره تنفسی (UreaBreathTest) اندازه‌گیری شد و میانگین مقادیر HbAlc قبل و بعد از درمان عفونت هلیکوباکترپیلوری با استفاده از نرم‌افزار SPSS وآزمون آماریPaired T-Test با هم مقایسه شد.

یافته­ها: میانگین سنی افراد مورد مطالعه ۰۴/۱۰ ±۴/۵۲ سال بود و تعداد بیماران مرد ۳۹ نفر (۹/۶۳ درصد) وتعداد بیماران زن ۲۲نفر (۱/۳۶ درصد) بود. متوسط مدت زمان ابتلا به دیابت در زمان تشخیص در افراد مورد مطالعه ۵/۵ ± ۷/۸ سال بود. در این تحقیق عفونت هلیکوباکترپیلوری در همه بیماران مورد مطالعه ریشه‌کن شد که با تست اوره تنفسی (UBT) اثبات شد. میانگین سطح HbAlc قبل از درمان ۲/۱ ± ۶/۸ بوده است که این مقدار بعد از درمان ۲/۱ ± ۹/۷ شده است که این تغییر از نظر آماری معنی‌دار می‌باشد (۰۵/۰ P<).

نتیجه‌گیری: درمطالعه ما ارتباط مثبتی بین اثر ریشه­کنی هلیکوباکترپیلوری و کنترل قند­خون (کاهش میزان HbAlc) یافت شده است؛ ولی برای دست­یابی به نتایج دقیق­تر مطالعات بیشتری در بیماران دیابتی توصیه می­شود. 

---

زمینه و هدف: دیابت یکی از مهم‌ترین بیماری‌ها هست. در طب سنتی از عصاره گیاه حرا که در سواحل خلیج‌فارس هم رشد می‌کند در درمان برخی از بیماری‌ها استفاده می‌گردد . در این مطالعه به اثر ضد دیابتی عصاره‌ی آبی-الکلی برگ و میوه گیاه حرا در موش‌های صحرایی نر دیابتی شده با استرپتوزوتوسین موردبررسی قرار گرفت.

مواد و روش‌ها:مطالعه به روش تجربی بر روی ۴۵ سر موش صحرایی نر بالغ در۹ گروه۵ تایی انجام گرفت. گروه شاهد غذای معمولی دریافت می‌کرد. گروه‌های دیگر با تزریق درون صفاقی محلول استرپتوزوتوسین به میزانmg/kg۶۰ دیابتی شدند. گروه‌های دیابتی شامل شاهد دیابتی، شاهد مثبت(دیابتی +نرمال سالین۹/۰ درصد) و ۶ گروه درمان شده با عصاره آبی– الکلی برگ و میوه گیاه حرا با مقادیرmg/kg ۱۲۰و۶۰، ۳۰، برای سه روز پیاپی با روش گاواژ بود. ۲۴ ساعت بعد از تجویز آخرین مقدار عصاره، خون‌گیری از قلب انجام شد. میزان گلوکز سرم به روش آنزیمی گلوکز اکسیداز و میزان انسولین سرم به روش الایزا مورداندازه‌گیری قرار گرفت.

یافته‌ها: عصاره آبی- الکلی برگ و میوه گیاه حرا در تمام دوزها، کاهش معنی‌داری در میزان گلوکز سرم موش‌های صحرایی دیابتی در مقایسه با گروه شاهد دیابتی ایجاد کرد. عصاره آبی- الکلی برگ گیاه حرا در دوز mg/kg۱۲۰فزایش معنی‌داری در میزان انسولین سرم موش‌های صحرایی دیابتی در مقایسه با گروه دیابتی ایجاد کرد. عصاره در دوز mg/kg۶۰افزایش معنی‌داری در میزان انسولین سرم موش‌های صحرایی دیابتی در مقایسه با گروه دیابتی ایجاد کرد
(P<۰. ۰۵).

نتیجه‌گیری: عصاره آبی- الکلی برگ و میوه گیاه حرا می‌تواند در موش‌های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزتوسین به‌طور معنی‌داری میزان قند خون را کاهش دهد. 

---

روش­ها: مطالعه حاضر یک مطالعه مرور نظام مند است. برآورد شیوع افسردگی در بیماران دیابتیک به روش فرا تحلیل از بین مطالعاتی که از طریق جستجو در پایگاه­های اطلاعاتی فارسی‌زبان و انگلیسی‌زبان به دست آمد، محاسبه گردید. برای تجزیه‌وتحلیل اطلاعات به‌دست‌آمده نرم‌افزار STATA ۱۱,۲ و مدل اثرات تصادفی استفاده گردید.
یافته­ها: از بین ۳۲ مطالعه واجد شرایط تعداد ۷۱۳۵ بیمار دیابتیک نوع یک و دو مورد بررسی قرار گرفت. با استفاده از معیار خودگزارش دهی بک ۶۵ درصد از بیماران دیابتیک نشانه­هایی از افسردگی خفیف تا شدید را دارا بودند. ۶۴ درصد از شرکت‌کنندگان زن بودند و شیوع افسردگی در زنان ۳/۷۱ درصد و در مردان ۳/۶۰ درصد بود.
نتیجه­گیری: شیوع افسردگی در بیماران دیابتیک در ایران بالاتر از دیگر کشورهاست و با توجه به این موضوع که همراهی این دو بیماری باهم موجب افزایش هزینه­های درمان می­شود، توصیه می­شود در مراجعه بیماران برای درمان بیماری دیابت به نشانه­های بیماری افسردگی نیز توجه شده و توصیه­های کمکی به بیمار و همراه او برای کاهش علائم افسردگی صورت پذیرد. 

---

مقدمه: دیابت نوع ۲ به لحاظ ماهیت مزمنی که دارد با میزان بالاتری از افسردگی در بیماران همراه است و بر عملکرد جنسی و کیفیت زندگی جنسی زنان نیز موثر است. از این رو در این مطالعه تاثیر مشاوره جنسی بر اساس مدل پلیسیت بر عملکرد جنسی و کیفیت زندگی جنسی زنان مبتلا به دیابت نوع ۲ بررسی می‌شود.
مواد و روش ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی است که بر روی ۱۱۰ زن متأهل در سنین۵۵-۳۵ سال مبتلا به دیابت نوع ۲ مراجعه‌کننده به کلینیک غدد مرکز آموزشی درمانی باهنر شهر کرج انجام می‌شود. پس از تخصیص تصادفی، در گروه مداخله مشاوره جنسی فردی بر اساس مدل پلیسیت طراحی و حداقل در سه جلسه ارائه خواهد شد. گروه کنترل پمفلت آموزشی با موضوع سلامت عمومی و یک جلسه مشاوره جنسی پس از پایان مطالعه دریافت خواهد کرد. قبل و سپس ۴ هفته و ۸ هفته بعد از اتمام مداخله پرسشنامه‌های عملکرد جنسی، کیفیت زندگی جنسی و افسردگی بک ۲ تکمیل خواهند شد. برای مقایسه نمره عملکرد و کیفیت زندگی جنسی در دو گروه قبل و بعد از مداخله از آزمون آنالیز واریانس اندازه‌های تکراری استفاده خواهد شد. مقدار پی کمتر از ۰۵/۰ معنی‌دار لحاظ خواهد شد.
نتیجه‌گیری: با توجه به شیوع بالای بیماری دیابت نوع ۲ و نیز شیوع مشکلات جنسی در آنان انتظار می‌رود از نتایج مطالعه حاضر در صورت تایید اثربخشی بتوان برای ارتقای سلامت بیماران دیابتی بهره گرفت.

---

زمینه و هدف: دیابت با ایجاد استرس اکسیداتیو بیضه‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهد. هدف از مطالعه حاضر مطالعه اثرات حفاظتی ان- استیل سیستئین بر تعداد سلول‌های رده اسپرماتوژنز در موش‌های صحرایی دیابتی است.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی ۴۲ موش صحرایی نر بالغ از نژاد ویستار به ۷ گروه ۶ تایی تقسیم شدند. این پژوهش در مدت دو دوره ۵ و ۲۸ روزه انجام شد. به این ترتیب که در دوره اول گروه شاهد مثبت وگروه‌های تجربی، ۱ میلی لیتر استرپتوزوسین محلول در آب مقطر با دوز mg/kg ۵۰ به مدت ۵ روز بصورت درون صفاقی دریافت کردند. در پایان روز ششم میزان قند خون موش‌های صحرایی به mg /dl ۲۰۰ رسید. در دوره دوم موش‌های صحرایی گروه کنترل بدون داشتن هیچ گونه تزریقی، گروه شم با تزریق درون صفاقی آب مقطر، گروه شاهد مثبت بدون تزریق، گروه شاهد منفی: دوز mg/kg ۲۰۰ ان- استیل سیستئین بصورت درون صفاقی به مدت ۲۸ روز دریافت کردند. گروه‌های تجربی۳و۲و۱ که شامل موش‌های صحرایی دیابتی بودندکه به ترتیب دوز هایmg/kg ۱۰۰، ۲۰۰و ۴۰۰ ان- استیل سیستئین بصورت درون صفاقی به مدت ۲۸ روز دریافت کردند. درپایان دوره آزمایش موش‌های صحرایی تحت بی هوشی با اتر قرار گرفتند. وزن بدن تمام حیوانات اندازه گیری شد و بیضه نیز خارج گشته و پس از تهیه مقاطع بافتی و رنگ آمیزی به روش هماتوکسیلین-ائوزین مورد بررسی قرار گرفتند.
 نتایج: میانگین وزن بدن، اسپرماتوگونی، اسپرماتوسیت، اسپرماتید و لیدیگ در گروه شاهد مثبت نسبت به گروه کنترل کاهش معنی‌داری را نشان داد. میانگین تعداد سلول های اسپرماتوگونی و لیدیگ در تمام گروه‌های تجربی نسبت به گروه شاهد مثبت افزایش معنی‌داری نشان داد. میانگین تعداد سلولهای اسپرماتید در گروه‌های تجربی۳و۲ نسبت به گروه شاهد مثبت افزایش معنی‌داری نشان داد. میانگین تعداد سلولهای اسپرماتوسیت در گروه‌های تجربی۳ نسبت به گروه شاهد مثبت افزایش معنی‌داری نشان داد (۰۵/۰ ≥ P ). دیابت همچنین منجر به تغییرات آسیب شناختی در لوله‌های سمینیفر در موش‌های صحرایی دیابتی گردید. این درحالی است که مقادیر مختلف ان- استیل سیستئین این را در گروه‌های تجربی بهبود بخشیدند.
نتیجه گیری: نتایج نشان دادند که ان- استیل سیستئین از بیضه‌ها در مقابل دیابت محافظت کرده و فرآیند اسپرماتوژنز را در دیابت القاشده توسط استرپتوزوسین بهبود می بخشد.

---

زمینه و هدف: دیابت ملیتوس یکی از عوامل اصلی مرگ و میر در جهان می‌باشد که در نتیجه نقص در ترشح یا عملکرد انسولین ایجاد می‌گردد. گاه بی خوابی می‌تواند از عوارض دیابت باشد و یا اینکه خود، عاملی برای ایجاد دیابت شود. از سوی دیگر اختلال در کیفیت خواب، خطر افزایش ابتلا به دیابت و مرگ و میر را به دنبال دارد. همچنین برخی تحقیقات نشان داده اند که کم خوابی بر عملکردهای ورزشکاران آثار مختلفی دارد. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر اختلالات خواب بر شاخص های قلبی - عروقی و عملکرد ورزشی در بیماران دیابتی بود .
مواد و روش ها:  مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی و شامل ۲۵ نفر از بیماران مرد مبتلا به دیابت نوع دو بودند که براساس شرایط مطالعه انتخاب شدند. آزمون های مربوط به اندازه گیری توان بی هوازی (آزمون وینگیت)، فشار خون ، ضربان قلب، میزان قند خون در چهار هفته اجرا گردید. برای ارزیابی اطلاعات از روش آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد.
یافته ها:  بی خوابی موجب افزایش معنی داری بر میزان قند خون ، ضربان قلب و توان بی هوازی بیماران داشت(۰۵/۰>P)، اما بر فشار خون تاثیر معنی داری مشاهده نشد(۰۵/۰<P).
نتیجه‌گیری: از آنجایی که کم خوابی می‌تواند منجر به افزایش خطر ابتلا به عوارض دیابت شود، لذا بهبود خواب افراد ابتلا به دیابت باید مورد توجه قرار گیرد.

---

زمینه و هدف: دیابت ملیتوس بعنوان یک بیماری متابولیک شایع اثرات متعدد در ارگان های مختلف بدن و تظاهرات وسیع الطیف متنوعی در دهان دارد. اما مطالعات محدود و بعضا متناقضی در این زمینه صورت گرفته لذا این مطالعه به منظور مقایسه فراوانی تظاهرات دهانی در بیماران دیابتی و افراد غیر دیابتی انجام شد.
مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی تحلیلی پس از کسب رضایت ۱۴۰ بیمار دیابتی مراجعه کننده به مرکز تحقیقات دیابت همدان و ۱۴۰فرد غیردیابتی (کنترل) ارزیابی شدند. ضایعات دهانی (پلاک سفید، ضایعات اریتماتوز، ضایعات سفید قرمز، مدین رومبوئید گلوسیت، زبان جغرافیائی، خشکی دهان، تراش[S۱] (برفک) و انگولارچلایتیس) طبق معیارهای کلینیکی تشخیص داده شدند. مشخصات نمونه‌ها و ضایعات دهانی آنها ثبت گردید و توسط آزمون های کای دو و دقیق فیشر و تی تست  آنالیز شد.
یافته ها: فراوانی ضایعات دهانی رابطه آماری معناداری با جنسیت و نیز محل بروز (بجز زبان) بین دو گروه نشان ندادند. خشکی دهان، ضایعات سفید و قرمز و زبان جغرافیائی بطور معناداری در افراد دیابتیک بیشتر تظاهر یافتند. تنها وجود برفک با مدت زمان ابتلا به دیابت رابطه آماری معناداری داشت. (۰۲۴/۰=P)
نتیجه گیری: فراوانی ضایعات دهان در افراد[S۲]  دیابتیک بطور قابل توجهی بیشتر از گروه کنترل بود. ارتباط نزدیک ما بین بیمار و تیم مراقبت سلامتی (پزشک و دندانپزشک) جهت تشخیص بموقع ضایعات دهانی میتواند به ارتقای سلامت دهان و  نیز کیفیت زندگی بیماران و نهایتا کاهش بار مالی بیماری کمک کند.

---

مقدمه: دیابت یکی از شایع­ترین بیماری­های مزمن بوده و خودمراقبتی و هیجانات در کنترل بیماری نقش مهمی دارند. هدف از مطالعه حاضر، بررسی نقش تعدیل کننده راهبردهای تنظیم شناختی هیجان در رابطه بین رفتارهای خودمراقبتی و شدت بیماری دیابت بود.
روش­­­: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی- مقطعی است. جامعه آماری شامل بیماران دیابتی نوع دو مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی تهران بود که به روش نمونه­گیری هدفمند و با در نظر گرفتن معیارهای ورود، تعداد ۱۰۸ بیمار (۵۷ زن، ۵۱ مرد) انتخاب شدند و در این پژوهش شرکت کردند. شرکت کنندگان در پژوهش، پرسشنامه مشخصات فردی و پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان (CERQ) و مقیاس خلاصه فعالیت­های خودمراقبتی بیماران دیابتی (SDSCA) را تکمیل کردند.
یافته­ها: نتایج پژوهش نشان داد که میزان شدت بیماری با رفتارهای خودمراقبتی رابطه منفی و با راهبردهای ناسازگارانه تنظیم شناختی هیجانی رابطه مثبت معنادار دارد (۰۱/۰P<). نتایج تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی نیز حاکی از نقش تعدیل کننده راهبردهای تنظیم شناختی هیجان در رابطه بین رفتارهای خودمراقبتی و میزان شدت بیماری دیابت نوع دو بود.
نتیجه گیری: براساس نتایج حاصل، شدت بیماری دیابت از طریق ارتقای خودمراقبتی و راهبردهای سازگارانه تنظیم شناختی هیجان قابل کنترل است و در زمینه طراحی مداخلات درمانی و پیشگیری بیماری دیابت می‌توان این موارد را نیز درنظر گرفت.

---

زمینه و هدف: این مطالعه با هدف تعیین عوامل مرتبط بر انجام رفتار غربالگری پیش‌دیابت براساس الگوی انگیزش حفاظت در کارمندان چاق و دارای اضافه وزن اداره آموزش و پرورش کرج انجام شد.
مواد و روش‌ها: روش پژوهش، از نوع توصیفی - تحلیلی است. جامعه آماری‌‌، شامل کارمندان چاق و دارای اضافه وزن ادارات آموزش و پرورش کرج که دیابت نداشته باشند، می‌باشد. روش نمونه‌گیری، بصورت در دسترس و از بین جامعه آماری تعداد ۳۵۰ نفر انتخاب شد. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه محقق ساخته استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده­‌‌ها با استفاده از آمار‌های توصیفی و تحلیلی (آزمون تی و مدل رگرسیون) صورت گرفت.
یافته‌ها: نتایج نشان دادکه ۶/‌۵۸ نمونه‌‌ها مرد و ۳/۳۸ درصد نمونه‌‌ها اقدام به انجام آزمایش کرده‌اند. آزمون تی مستقل اختلاف معنی‌دار را بین میانگین نمرات حساسیت درک شده‌‌، ترس، هزینه پاسخ و پاداش دو گروه انجام آزمایش و عدم انجام آزمایش نشان داد و سه متغیر ‌پیش‌بینی به لحاظ آماری توان تبیین متغیر ملاک را داشته‌اند (حساسیت درک شده-هزینه پاسخ-پاداش). سطح معناداری بدست آمده برای هر یک از این متغیرها کمتر از (۰۱/۰) بوده است (۰۱/۰>p). قوی‌‌ترین سازه‌ی تئوری انگیزش حفاظت ‌پیش‌بینی برای احتمال غربالگری‌ پیش‌دیابت با انجام آزمایش هموگلوبینHbA۱C، حساسیت درک شده‌‌ بود.
نتیجه‌گیری: براساس نتایج بدست آمده می‌توان‌‌ نتیجه‌گیری کرد که تئوری انگیزش محافظت به عنوان یک چارچوب ­مناسب در پیش بینی رفتار غربالگری دیابت می‌باشد.

---

زمینه و هدف:  در سال های اخیرشاهد افزایش ابتلا به بیماری دیابت و میزان بستری در بیمارستان‌ها به دلیل زخم های دیابت می‌باشیم و تمایل به استفاده از داروهای گیاهی و روش های سنتی در درمان بیماری‌ها رو به افزایش می‌باشد. در این مطالعه به بررسی کارایی استفاده ازگرده زنبور عسل به عنوان یک مکمل غذایی در تسریع بهبود زخم های فشاری بیماران دیابتی می‌پردازیم.
مواد و روش ها:  این پژوهش یک مطالعه کارآزمایی بالینی  یک سو کور بوده و در این پژوهش ۸۴ بیماردیابتی مبتلا به زخم فشاری مراجعه کننده به کلینیک های زخم شهر کرج زیر نظر دانشگاه علوم پزشکی البرز به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. در هر دو گروه مداخله و شاهد بصورت هفتگی پس از انجام مراقبت های روتین و پانسمان زخم، پگ های مشابه (در گروه مداخله از گرده زنبور عسل و در گروه شاهد از گرد نخود آسیاب شده) تحویل داده شد. به مراجعه کنندگان آموزش داده شد که بصورت روزانه ۱ قاشق چایخوری در نصف فنجان آب یا شیر حل کرده و تا ۳ بار در روز بصورت خوراکی قبل از غذا استفاده شود. در هر دو گروه مراقبت های روتین بصورت یکسان و زیر نظر کارشناس زخم انجام شده و پرسشنامه استاندارد PUSH بصورت دوبار در هفته و به مدت ۱۲ هفته جهت ارزیابی روند بهبود زخم تکمیل شد.
یافته ها: دو گروه در متغیرهای دموگرافیک (سن، جنس، تحصیلات، وضعیت تاهل ، بیماری زمینه ای،  شاخص توده بدنی، میزان قند ناشتا، مقدارهموگلوبین  و اندازه و وسعت زخم) مشابه و تفاوت معنی­داری نداشتند. مقایسه نمره پوش در هر دو گروه نشان از پایینتر بودن نمره فوق در پایان جلسات۶، ۱۲، ۱۸ در گروه مداخله نسبت به گروه شاهد، ولی در جلسه آخر یعنی جلسه ۲۴ در گروه شاهد پایینتر از گروه مداخله بود، اما اختلاف معنی داری نبود.
نتیجه گیری: استفاده از گرده زنبور عسل به عنوان مکمل غذایی در تسریع بهبودی زخم های فشاری در بیماران دیابتی ثابت نشد. در هر حال به انجام مطالعات بیشتر و گسترده تر نیاز است.
 

---

زمینه و اهداف: بیماری های خودایمن، اختلالات مزمنی هستند که در اثر نقص تولرانس ایمونولوژیک نسبت به آنتی ژن های خودی ایجاد می‌شوند. بیماری های خودایمن برخلاف تصور نادر نیستند و در جوامع گوناگون الگوهای مختلفی را نشان می‌دهند. در مطالعه حاضر، به بررسی شیوع بیماری های خودایمن در بیماران ایرانی مبتلا به بیماری های غدد و متابولیسم و همچنین الگوی هم زمانی انواع خودایمنی‌ها در این بیماران پرداختیم.
مواد و روش‌ها: بطور کلی تعداد ۴۵ کودک مبتلا به خودایمنی متعدد شناسایی شدند و اطلاعات دموگرافیک و بالینی آن‌ها وارد پرسشنامه شد. آنالیز آماری با استفاده از نرم افزار SPSS انجام شد و P value کمتر از  ۰۵/۰معیار معناداری در نظر گرفته شد.
یافته ها: جنسیت بیماران متشکل از ۱۵ (%۳/۳۳) بیمار مذکر و ۳۰ (%۷/۶۶) بیمار مونث بود. بیشتر بیماران قومیت فارس (% ۲/۵۱) و آذری (۳۹%) داشتند و مابقی، بیماران کرد (%۳/۷) و بلوچ (%۴/۲) بودند. میانه (IQR) سن زمان مطالعه ۱۲ (۱۴-۸) سال بود. میانه (IQR) سن شروع اولین بیماری خودایمن در میان بیماران ۶ (۹-۳/۳) سال بود. بیشتر بیماران (۵%/۵۸) متولد از والدین غیرمنسوب بودند و سابقه خانوادگی بیماری خودایمن در ۲۳ (%۸/۵۴) بیمار وجود داشت. ۳۸ بیمار (%۴/۸۴) دارای دو خودایمنی بودند، ۵ (%۱/۱۱) بیمار دارای سه بیماری خودایمن و ۱ (%۲/۲) بیمار دارای چهار بیماری خودایمن با تشخیص قطعی بودند. شایع ترین بیماری های خودایمن در بین تمامی بیماران به ترتیب دیابت نوع یک در ۳۹ بیمار (%۷/۸۶)، سلیاک در ۲۹ بیمار (%۴/۶۴) و تیروئیدیت خودایمن در ۲۰ بیمار (%۴/۴۴) بود. بیشترین هم پوشانی بین بیماری های خودایمن بین دیابت نوع یک و سلیاک در ۲۵ بیمار (%۶/۵۵) و سپس بین دیابت نوع یک و تیروئیدیت خودایمن در ۱۵ بیمار (%۳/۳۳) و بین سلیاک و تیروئیدیت خودایمن در ۷ بیمار (%۶/۱۵) مشاهده شد.
نتیجه گیری: در مطالعه حاضر شایع ترین بیماری خودایمن در بین تمامی بیماران، دیابت نوع یک در ۳۹ بیمار (%۷/۸۶) بود و بیشترین هم پوشانی بین بیماری های خودایمن بین دیابت نوع یک و سلیاک در ۲۵ بیمار (%۶/۵۵) مشاهده شد. این یافته می‌تواند به اهمیت فالوآپ بیماران مبتلا به دیابت نوع یک از نظر بیماری سلیاک دلالت کند که منجر به تشخیص سریعتر و جلوگیری از عوارض بلندمدت می‌شود.
 

---

زمینه و هدف: بیماری دیابت از مهمترین مشکلات سلامت در سراسر جهان می­باشد و کنترل عوامل خطر و عوارض آن بسیار حائز اهمیت است. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر تمرین تناوبی بر برخی فاکتورهای التهابی در بیماران دیابتی نوع ۲ انجام شده است.
مواد و روش‌ها : در این کارآزمایی تصادفی شده، تعداد ۳۰ زن مبتلا به دیابت نوع ۲ بصورت تصادفی به دو گروه تخصیص یافتند و در گروه مداخله تمرین تناوبی شامل ۱۸ جلسه در ۶ هفته ( ۳ جلسه در هفته) اجرا شد و گروه کنترل فقط در برنامه روتین خود قرار داشتند.  اندازه گیری فاکتورهای التهابی در مراحل قبل و بعد از مداخله انجام شد.
یافته ها: میزان اینترلوکین-۱۰ در گروه مداخله به میزان ۹۶/۰ کاهش و در گروه کنترل ۳۵/۰پس از اجرای تمرین تناوبی افزایش نشان داد که این تفاوت بین دو گروه از نظر آماری معنادار بود (P:۰,۰۱۵). میزان اینترلوکین-۶ و CRP در اندازه گیری‌های قبل و بعد دو گروه اختلاف معناداری را نشان نداد (P>۰,۰۵).
نتیجه گیری: تمرین تناوبی می‌تواند در کاهش برخی فاکتورهای التهابی موثر باشد و با توجه به اینکه این فاکتورها بر روند بیماری و عوارض همراه با دیابت تاثیر دارند استفاده از این نوع تمرین‌ها می‌تواند برای کنترل بیماری و عوارض آن مفید باشد. بررسی های بیشتر در زمینه تمرین تناوبی و اثرات آن بر فاکتورهای التهابی مختلف مورد نیاز است.

 

---

مقدمه و هدف:  یکی از مشکلات مبتلایان به نارسایی کلیوی به ویژه بیمارانی که در مراحل نهایی این بیماری هستند استوماتیت اورمیک می باشد که می تواند ناشی از همودیالیز، روند بیماری یا هر دو باشد. با توجه به اینکه دیالیز به عنوان یک اختلال متابولیک اثرات متعددی در افراد از جمله عوارض دهانی و ضایعات مخاطی دارد، اطلاع از شیوع استوماتیت اورمیک در بیماران مبتلا به نارسایی کلیه و تحت دیالیز برای برنامه ریزی جهت انجام مداخلات ضروری می باشد، از طرفی مطالعه مشابهی در این زمینه در سطح شهر کرج و حتی کشور ایران انجام نشده است،لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی شیوع استوماتیت اورمیک در بیماران دیالیزی بیمارستان امام علی شهر کرج و عوامل مرتبط با آن در سال ۱۴۰۰ صورت گرفت.
مواد و روش ها: این مطالعه به صورت مقطعی تحلیلی در سال ۱۴۰۰ در بیمارستان امام علی(ع) شهر کرج صورت گرفت. پس از هماهنگی های لازم و اخذ مجوزهای مربوطه، ۳۸۴نفر بیماران دیالیزی که در بیمارستان امام علی (ع)شهر کرج دارای پرونده بودند، وارد مطالعه شدند، انتخاب افراد به صورت تصادفی ساده و بر اساس لیست بیماران بود.بیماران از نظر ابتلا به استوماتیت اورمیک مورد معاینه قرار گرفتند. همچنین از طول مدت زمان دیالیز،سابقه خانوادگی ابتلا به نارسایی کلیوی، ابتلا به دیابت،مدت زمان ابتلا به دیابت و سطح هموگلوبین A۱c مورد سوال قرار گرفته و اطلاعات مربوطه ثبت شد.
یافته ها:  بر اساس نتایج این مطالعه شیوع استوماتیت اورمیک در بیماران ۳۸/۳ درصد بود.این مشکل در مردان بیشتر از زنان بود (۶۱/۸۴ درصد در مقایسه با ۵۹/۱۳ درصد).همچنین میانگین سن  بیماران مرد مبتلا به این بیماری در مقایسه با زنان بیشتر بود [ ( ۱۲/۵) ± ۶۷/۴۵  سال در مقایسه با( ۴/۹۵) ± ۴۸/۵ سال] و مدت زمان بیشتری را دیالیز شده بودند [۰/۵ ± ۵/۶۴ سال در مقایسه با ۰/۷ ± ۱/۵]  همچنین سابقه خانوادگی دیالیز در مردان بیشتر بود(۸/۸۱ درصد در مقایسه با ۰).شیوع دیابت در بیماران مرد در مقایسه با بیماران زن بیشتر بود(۱۰۰ درصد در مقایسه با ۵۰ درصد) مدت ابتلا به دیابت هم در مردان در مقایسه با زنان بیشتر بود[۰/۵ ±  ۲/۶۴ سال ] در مقایسه با[ ۰ ± ۱سال] واز طرفی کنترل دیابت در زنان در مقایسه با مردان بهتر بود به گونه‌ای که ۵۰ درصد از مبتلایان زن سطح هموگلوبین ۵/۹A۱c  تا۸  داشتند در حالیکه سطح هموگلوبین A۱c در همه بیماران مرد بالاتر از ۸ بود.
نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان داد ابتلا به نارسایی کلیوی به ویژه در مراحل نهایی بیماری که بیماران نیاز به دیالیز پیدا می‌کنند می‌تواند منجر به افزایش خطر بروز استوماتیت اورمیک گردد که خطر این بیماری با مواردی مانند ابتلا به دیابت و عدم کنترل آن افزایش می‌یابد.

---

مقدمه: هایپرگلیسمی یکی از عوامل مهم در پروگنوز ضعیف در بیماران دیابتی می باشد. پیشرفت آترواسکلروزیس خود علت اصلی بسیاری از اعمال جراحی قلبی است و بیماران دیابتی بعد از عمل قلب دچار عوارض زیادی مثل عفونت و عدم کنترل قند خون و اختلال هوشیاری واختلال همودینامیک و اینتوبه ماندن طولانی پس از عمل،اختلالات یونی مثل پتاسیم و اختلالات ریتم قلبی می شوند. این مطالعه با هدف بررسی کنترل قند خون و عوارض آن با دو روش تزریق زیر جلدی و انفوزیون در بخش مراقبت ویژه مرکز قلب و عروق شهید رجایی صورت گرفته است. 
روش ها: مطالعه حاضر به روش کارآزمایی بالینی نیمه تجربی، بر روی ۲۰۰ بیمار مبتلا به دیابت که تحت جراحی پیوند عروق کرونر قرار گرفتند انجام شد و نمونه گیری به روش در دسترس (آسان) بود. بیماران دیابتی  به صورت تصادفی در دو گروه انفوزیون انسولین و تزریق زیر جلدی انسولین قرار گرفتند و با استفاده از دو پروتکل تزریق زیر جلدی انسولین و انفوزیون انسولین مرکز قلب و عروق شهید رجایی از زمان ورود به بخش مراقبت ویژه تا ۲۴ ساعت بعد از عمل از نظر میزان قند خون، تغییرات پتاسیم(هایپو کالمی)، اختلال اسید و باز (میزان بی ای )خون شریانی، مدت اتصال به دستگاه ونتیلاتور و مدت اقامت در بخش ویژه در دو گروه کنترل قند خون با روش زیر جلدی و انفوزیون بعد از عمل مورد مقایسه قرار گرفتند. 
نتایج:  درمقایسه میانگین قند خون تفاوت معناداری بین دو گروه مشاهده نشد و میانگین قند خون در هر دو روش به هم نزدیک بوده و با توجه به کنترل دقیق در هیچ بیماری افت قند ایجاد نشده است. از نظر میزان اقامت در بخش ویژه تفاوت معناداری در دو گروه مشاهده شد که میزان اقامت برای بیماران  در گروه انفوزیون طولانی تر بود  )۰۰۱/۰ pv=)و از نظر مدت اینتوبه ماندن بیماران پس از عمل جراحی تقاوت معناداری در دو گروه مشاهده شد که مدت اینتوبه در گروه انفوزیون کوتاه بوده است و از نظر مقایسه اختلال الکترولیتی هایپوکالمی تفاوت معناداری بین دو گروه مشاهده شد و میانگین پتاسیم در گروه انفوزیون کمتر بود. از نظر مقایسه اختلالات اسیدو باز تفاوت معناداری در دو گروه مشاهده شد و میانگین بی ای به عنوان متغیر اسیدو باز در گروه انفوزیون کمتر بود. )۰۰۴/۰ pv=)
نتیجه گیری: با توجه به اینکه کنترل قند خون در هر دو روش به طور موثر صورت گرفته است میتوان از هر دو روش برای کنترل قند خون بیماران دیابتی بعد از عمل جراحی قلب  استفاده کرد ولی چون در روش انفوزیون ارتباط معنا داری بین هایپو کالمی ( ۰۰۱/۰ pv=)و  اختلال اسیدوز و باز (بی ای )دیده شده توصیه میشود که پایش دقیق تر بیمارانی که با انفوزیون انسولین کنترل قند خون برای آن ها انجام شده است در بخش مراقبت های ویژه صورت گیرد و با توجه به اقامت طولانی تر بیماران در گروه انفوزیون نسبت به روش تزریق زیر جلدی ، سایر علل تاثیر گذار بر مدت اقامت بیماران دیابتی در بخش مراقبت های ویژه بررسی شود.

---