دکتر محمد آبید، دکتر نظام آرمند، محمد اجتهادی، فهیمه طاهری،
دوره ۱۴، شماره ۱ - ( ۱۰-۱۴۰۳ )
چکیده
چکیده
مقدمه: گردشگری سلامت، به‌عنوان یکی از شاخه‌های صنعت گردشگری، در سال‌های اخیر توجه بسیاری از کشورها را به خود جلب کرده است. این صنعت نه تنها به توسعه اقتصادی و ایجاد اشتغال کمک می‌کند، بلکه به افزایش دسترسی به خدمات بهداشتی و درمانی با کیفیت نیز می‌پردازد. در جمهوری اسلامی ایران، با وجود توانمندی‌های بالا در حوزه‌های مختلف پزشکی و درمانی، گردشگری سلامت به‌طور ویژه توجه قانونگذاران را به خود جلب نکرده و فاقد پیشینه قانونگذاری خاص در این زمینه است.
روش کار: این پژوهش به‌منظور بررسی جایگاه گردشگری سلامت در نظام حقوقی جمهوری اسلامی ایران از روش تحقیق توصیفی و تحلیلی استفاده کرده است. روش تحلیل محتوا برای استخراج و بررسی اسناد بالادستی و حقوق موضوعه مرتبط با گردشگری سلامت به‌کار گرفته شد. در این تحقیق، ابتدا اسناد قانونی و مقررات مرتبط با گردشگری سلامت گردآوری و سپس تحلیل محتوای این منابع انجام شد تا مشخص گردد که قوانین موجود تا چه اندازه به حمایت از گردشگران سلامت پرداخته‌اند.
یافته‌ها: یافته‌های تحقیق نشان می‌دهد که در نظام حقوقی ایران، گردشگری سلامت به‌طور خاص در قوانین و مقررات مورد توجه قرار نگرفته است. علی‌رغم اینکه لفظ «گردشگری سلامت» به‌طور خاص در قوانین نیامده، می‌توان با استناد به اصول کلی و عمومات قانونی، حمایت‌های حقوقی لازم را از گردشگران سلامت به‌عمل آورد. این تحقیق همچنین به بررسی نقش و تأثیر گردشگری سلامت بر اقتصاد کشور، از جمله ایجاد فرصت‌های شغلی و افزایش درآمد، پرداخته است.
نتیجه‌گیری: نتیجه گیری تحقیق حاکی از آن است که برای شکوفایی صنعت گردشگری سلامت در ایران، نیاز به تقویت زیرساخت‌های قانونی و حمایت‌های حقوقی ویژه وجود دارد. پیشنهاد می‌شود که قوانین و مقررات به‌گونه‌ای تدوین شوند که حمایت‌های لازم از گردشگران سلامت را به‌طور مشخص پیش‌بینی کرده و امنیت حقوقی لازم را برای این گروه از مسافران فراهم آورند.
