زمینه و هدف: یک از عوارض بلند مدت دیابت عوارض ریوی می‌باشد. از این رو هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرین ترکیبی (هوازی و مقاومتی) بر شاخص‌های عملکرد ریوی مردان مبتلا به دیابت نوع ۲ بود.
مواد و روشها: در این پژوهش نیمه تجربی ۲۴ مرد بیمار مبتلا به دیابت نوع ۲ با دامنه سنی ۳۰ تا ۵۰ سال به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و پس از اندازه گیری شاخص‌های تن سنجی و عملکرد ریوی، آزمودنی‌ها به طور تصادفی در دو گروه تمرین ترکیبی (۱۲ نفر) و گروه کنترل (۱۲ نفر) قرار داده شدند. مداخله ورزشی به مدت هشت هفته، ۵ جلسه در هفته و هر جلسه ۳۰ تا ۵۰ دقیقه انجام شد. برای تجزیه و تحلیل متغیر‌های اندازه گیری شده از تحلیل واریانس یک راهه و سطح معناداری ۰۵/۰p≤ استفاده شد.
یافتهها: متعاقب هشت هفته تمرین شاخص‌های ریوی ,PEF, FVC FEV۱ ,FEV۱/FVC و VO۲max به طور معناداری در گروه مداخله ورزشی افزایش یافت، در حالی که گلوکز خون و HBA۱c به طور معناداری کاهش یافت. همچنین ارتباط معکوس و معناداری بین گلوکز خون و شاخص‌های ریوی مشاهده گردید (۰۵/۰p≤).
بحث و نتیجهگیری: به نظر می‌رسد تمرینات ترکیبی منظم می‌تواند با کاهش شاخص‌های گلیسمی نقش مهمی در بهبود شاخص‌های ریوی و حداکثر اکسیژن مصرفی بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ ایفا کند.
