نرگس گلاب، محمدمهدی کامکار، سهیلا مرادی بیدهندی، ایده کامکار، محمد نوری سپهر، مهدی قره‌خانی، فریبا قاسمیان، پژواک خاکی،
دوره ۹، شماره ۴ - ( پاییز ۱۳۹۹ )
چکیده
زمینه و هدف: استفاده از گیاهان داروئی به منظور تولید داروهای گیاهی بدلیل دارا بودن خواص ضد میکروبی یکی از مهمترین موارد مصرف در درمان عفونتها بویژه در زخم‌ها می‌باشد. افزایش مقاومت میکروبی نسبت به آنتی‌بیوتیک‌ها و عوارض جانبی ناشی از مصرف آنها، باعث گسترش تحقیقات در زمینه گیاهان دارویی بعنوان درمانهای جایگزین در سال های اخیر بوده است. از اینرو هدف از اجرای این تحقیق بررسی اثرات ضد میکروبی کرم گیاهی دکتر کامکار بر روی سویه‌های مختلف میکروبی در شرایط آزمایشگاهی می‌باشد.
مواد و روش ها: اثرات ضدمیکروبی کرم گیاهی با استفاده از روشهای مختلف چاهک گذاری، تعیین حداقل غلظت مهارکنندگی رشد (MIC) و تعیین حداقل غلظت کشندگی (MBC) برروی ۱۱ میکروارگانیسم شامل ۵ سویه استاندارد که برای تعیین اثرات ضد میکروبی استفاده می‌شوند و بقیه سویه‌های بالینی جدا شده از زخمهای عفونی در بیماران بودند، انجام شد. تعیین حساسیت نسبت به آنتی‌بیوتیک‌های متداول با استفاده از روش Kirby& Bauer براساس استاندارد CLSI (۲۰۱۸) برروی این سویه‌های میکروبی انجام گردید.
یافته‌ها: کرم نسبت به ۱۰سویه مورد بررسی دارای اثرات ضد میکروبی بود و تنها ۱ سویه نسبت به کرم مقاومت نشان داد. در بین سویه‌های میکروبی باسیلوس سوبتی لیس با قطر عدم هاله رشد ۳۱mm)) دارای بیشترین حساسیت و بعد از آن بترتیب باسیلوس آنتراسیس (۲۵mm)، اسینتوباکتر بومانی(۲۲mm)، استافیلوکوکوس ارئوس (۲۲mm)، استافیلوکوکوس اپیدرمایدیس (۲۰mm)، باسیلوس سرئوس(۱۶mm)، استافیلوکوکوس ارئوس مقاوم به متی سیلین(۱۴mm)، سودوموناس آئروژینوزا (۱۴mm) ، استرپتوکوکوس پایوژنز (۱۲mm) و کاندیدا آلبیکنس (۱۲mm) و به اشرشیا کلی فاقد اثر ضد میکروبی بود.
نتایج MIC نشان داد که کرم گیاهی بیشترین تأثیر را نسبت به باسیلوس سرئوس و کمترین را به استرپتوکوکوس پایوژنز و کاندیدا آلبیکنس داشت در حالیکه نتایج MBC حاکی از آن بود که بیشترین تأثیر برروی باسیلوس سرئوس و کمترین در سودوموناس آئروژینوزا مشاهده شد. نتایج آنتی بیوگرام حاکی از وجود مقاومت چندین آنتی بیوتیک درسویه‌های مورد بررسی بود.
نتیجه‌گیری: براساس نتایج مشخص شد که که کرم گیاهی دکتر کامکار دارای اثرات ضد میکروبی مناسب می‌باشد و می‌تواند به عنوان یک عامل ضد میکروبی به تنهایی یا به همراه آنتی‌بیوتیک‌ها در عفونت‌های حاصل از انواع مختلف زخم معرفی گردد.
