نشریه دانشگاه

---

مقدمه: به طور قطع با پیشرفت‌های بهداشتی- درمانی، بهبود وضع تغذیه و مراقبت‌های مختلف، امروزه متوسط طول عمر در اغلب جوامع افزایش یافته و این امر با میزان توسعه صنعتی و فناوری جامعه ارتباط دارد. جمعیت سالمندان، در کلیه جوامع رو به افزایش است. از آنجا که بیماران و سالمندان نیازمند کمک مراقبین هستند، از این رو سلامت مراقبین نیز از اهمیت خاصی برخوردار است. روش: این پژوهش یک مطالعه از نوع توصیفی – تحلیلی می‌باشد که بین سال‌های ۱۳۹۲-۱۳۹۱ در استان تهران انجام شد. ۲۰۰ مراقب (۱۰۱ نفر مراقب سالمند کهولت سن، ۹۹ نفر مراقب سالمند سکته مغزی)، به روش نمونه‌گیری تصادفی ساده انتخاب و مورد مطالعه قرارگرفتند. در این نمونه ۶۷نفر مرد و ۱۲۰ نفر زن شرکت داشتند. برای جمع آوری اطلاعات از روش مصاحبه نیمه ساختارمند، پرسشنامه دموگرافیک، پرسشنامه افسردگی بک ، پرسشنامه اضطراب کتل و پرسشنامه کیفیت زندگی SF-۳۶ سوالی استفاده شد. تحلیل داده‌ها با آزمون‌های آماری کولموگراف اسمیرنف، یومن ویتنی، تی مستقل و تحلیل واریانس عاملیِ چندمتغیری انجام شد. یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که ۵/۵۰ درصد مراقبین کهولت سن و ۵/۴۹ درصد مراقبین سکته مغزی بودند که از این بین بطور میانگین ۴۹/۶۶ درصد از مراقبین سالمندان کهولت سن و ۹۹/۷۱ درصد از مراقبین سالمندان سکته مغزی سلامت جسمی داشتند. همچنین افسردگی در بین مراقبین کهولت سن ۲۲/۱۴درصد و در بین مراقبین سکته مغزی ۷۶/۱۳درصد بود. اضطراب مراقبین کهولت سن ۰۰/۳۶درصد و اضطراب مراقبین سکته مغزی ۰۴/۳۵درصد بود. نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که مراقبین برای انجام وظایف مراقبتی از بیماران و سالمندان به دانش، مهارت و بینش نیاز دارند. مراقبینی که برای انجام وظایف از آمادگی لازم و حمایت کافی برخوردارند، مشکلات جسمی و روانی کمتری دارند.